Herkes gibi ben de baaa-yııııı-lıyorum bu canlılığa, ışıltılı şehirlere, o karanlık kış depresyonundan uzaklaşma bahanesine. Yeni yıl coşkusu bir motivasyon, hayata bağlanma, hayattan kopmama gayreti.
Kasım sonunda güneş kuzey yarım küreden iyice uzaklaşıyor, aydınlık saatler azalıyor, hava iyice soğuyor, bir de giyin babam giyin, aman kafan üşümesin, aman soğuktan ellerin çatlamasın, ne sıkıcı, yazarken bile üşüdüğümü hissediyorum mesela, içim daralıyor.
Ne kadar çok zaman olmuş.
Yazmayalı.
Ve ne kadar çok zaman olmuş bir yere heyecan duymayalı. İçimde heyecanlar zaman zaman coşsa da olmamış, seyahat yasakları gelmiş, iş, güç, vakitsizlik… Hepsi kursağımda kalmış. Hevesim kırılmış. Yazarken kendimden geçtiğim, kendimi unuttuğum anları hatırlamaz olmuşum, kontrol bile etmeden ay ben neler yazdım demeden geçen zaman, akan kelimeler…
Newark Havaalanındayım, bavullarımı teslim edip uçağa gitmeden önce bir kadeh bir şey içip rahatlarım, sonra da uçakta mis gibi uyurum gibi hayallerim var.
Ancak o da ne? Gişedeki görevli 60 yaş üstü hanım aktarmalı uçuşumda sorun olduğunu, Cenevre yerine Münih aktarmalı gidebileceğimi ancak aaa onda da yer yok diyerek beni 9 saat bekleme olan uçağa alabileceğini anlatıyor. Yine Cenevre’de bekletecek beni. Derdim bir an önce İstanbul’a gitmek zira Kartopu hasta ben de uzaklarda biraz psikolojik olarak dağılmış durumdayım.
Benim severek takip ettiğim gezgin ekipten arkadaşlarımın genelde kışın, karlar içinde yürüdüğü sokaklarda ben yaz günü şort – tişört dolaşmaya gidiyorum.
Neden? Çünkü soğuğu sevmiyorum. Üşümeyi sevmiyorum. Eminim bambaşka güzelliktedir Lviv, kar altında ve sıcacık mekanlarla. Ben almayayım.
Ablamla birlikte Lviv’e uçuyoruz, 3 gece ve tam 4 günümüz var. Fazla gelebilir belki küçük bir şehir için. Biz kendimizi yormadan, biraz da içine dinlenme molaları katarak yaşayalım diyoruz.
Tembelliğin de bu hayatta aslında hiçbir bahanesi yok.
Endülüs gezisine gideli, oradan döneli 1 yıldan fazla oldu. Facebook, instagram eski postları hatırlatıp duruyor. Shame on you, İrem!
Kendimi önce kendime affettirmek üzere oturdum şimdi bilgisayarımın başına.
Malaga, Granada, Sevilla ve Cordoba ile başlayan bu muazzam seyahatte, arabamızı kiralamış olmanın verdiği özgürlük hissi ile sabah erkenden otelden ayrılıp Cadiz’e doğru yol alıyoruz.
Her sene yaş alırken hem büyük beklentilerim oluyor içimde hem de ay İrem abartma ne olur, sakin ol, herkes yaş alıyor, seni özel yapan bir şey yok. Ne kadar çok beklenti o kadar hayal kırıklığı. Ama ben tipik bir yay burcuyum, aya gitmek bile benim için uçuk değil. Diğer yandan o gün yatıp uyuyabilirim de. Desem de inanmayın, hayatta yapmam böyle bir şey. Ya sonu ya başı, bana bir sürpriz yaratır, yaratmazsa ben şartları zorlarım muhakkak. Hayattan beklentim hep yüksek. Umudum da bir o kadar.
Adı ne olacak, ay çok mu uzak, gerçekten çok büyük mü derken, bilemiyorum ama sanırım onda biri çalışır vaziyette olarak açıldı yeni havalimanımız.
Ben de günde 5 uçuştan biri olan Lefkoşa, Ercan’a uçtum 2 gün önce. Şimdilik yurt içinde Antalya, İzmir ve Ankara, yurt dışında da Kuzey Kıbrıs ve Azerbaycan’a uçuluyor. Ocak 2019 ile birlikte büyük taşınmanın akabinde uçuşlar artacak. Gelin görün ki ben bu kısa sürede tam geçişin gerçekleşeceğine inanmıyorum. Tam kapasite çalışması herhalde birkaç yıl sonra olacak.
Bir anda karar verdim NY’a gitmeye. Burada geçen 2 haftanın sonunda okulların da tatil olması ile; kuzenim, eşi ve çocuklarla ile birlikte birkaç yıldır planda olan ancak bir türlü gidemediğimiz Washington DC’ye doğru yola çıkıyoruz.
Sarı beyaz yapıları ile Cordoba…
Sevilla gibi güzel bir şehirde gün bize yetmese de Endülüs bölgesindeki kısıtlı zamanı en iyi şekilde geçirmek idealimiz.
Kiraladığımız arabamızla yönümüz belli olarak Cordoba’ya doğru gidiyoruz. Écija‘daki kahve molamızın ardından güzel müzik, sarı topraklar arasından devam ederek dar sokakları ile meşhur Cordoba’ya ulaşıyoruz. Arabamız küçük olmakla birlikte gerçekten o daracık sokaklarda ilerlemek ve park yeri bulmak güç. Hava da güzel herkes sokaklarda. Bulduğumuz kapalı otoparka aracımızı koyup şehri yürüyerek keşfetmeye koyuluyoruz.
