Cenevre, saatlere sığar mı?

Newark Havaalanındayım, bavullarımı teslim edip uçağa gitmeden önce bir kadeh bir şey içip rahatlarım, sonra da uçakta mis gibi uyurum gibi hayallerim var.

Ancak o da ne? Gişedeki görevli 60 yaş üstü hanım aktarmalı uçuşumda sorun olduğunu, Cenevre yerine Münih aktarmalı gidebileceğimi ancak aaa onda da yer yok diyerek beni 9 saat bekleme olan uçağa alabileceğini anlatıyor. Yine Cenevre’de bekletecek beni. Derdim bir an önce İstanbul’a gitmek zira Kartopu hasta ben de uzaklarda biraz psikolojik olarak dağılmış durumdayım. 

Neyse kabul ediyorum bu teklifi, yoksa ertesi güne kalacak ve daha da uzayacak bu gidiş. Hem ben İsviçre’ye hiç gitmedim. Bir havasını koklarım, sabahın 8’inden akşamın 6’sına kadar diyorum. Bol uykulu bir yolculuktan sonra Cenevre’ye iniyor uçağımız. Bir an tereddüt yaşıyorum acaba çıkmayıp tüm günü alanda mı geçirsem diye, tabi ki saniye bile kalmıyor o fikir aklımda. “Free ticket” kiosklarından 80 dk süreli tren ve tram hepsinde geçen ücretsiz biletimi alıyorum. Havalanından şehir merkezine toplam 7 dakika süre ile zınk diye ulaşıyorum. Yılbaşı taze geçmiş. Ayın 2’si ama sanırsın ki sokağa çıkma yasağı var. Her yer kapalı. Ana istasyondan Leman Gölü ya da Cenevre Gölü’ne doğru haritadan bakarak yürüyorum. Sabahın hem erken saati hem de kışın ortası, hava öyle iç açıcı değil. Aklımdan yine değişik fikirler geçiyor, bir otele gidip güzel duş alıp, birkaç saat uyumak gibi. Bu da kısa süreli zihnimde dolandıktan sonra, uyumaya mı geldin diyerek kendimi çimdikliyorum. Hem o yaz kış, yağmur kar her zaman fışkırdığı söylenen fıskiye bile sessiz. Zaten bir fıskiye ne kadar etkileyici olabilir ki benim gibi bir insan için. Heyecan yaratmadığı için gördüm mü gördüm olacak. Benim o an tek derdim, sıcak bir kafe bulup, güzel kahvemi içip kahvaltı etmek. Birkaç saat sakin ve dinlenme amaçlı vakit geçirmek.

Göl ile Rhone nehri birleşiyor ve üzerinde bir kaç köprü var. Köprülerden biriyle karşıya geçiyorum. O soğukta koşan ya da bisiklete binen birkaç az akıllı ile göldeki kuğulara ekmek atan Çinli turist var. Hiçbirine bakmadan ben Molard tarafına doğru yürüyorum. Azimliyim açık bir yer bulacağım ancak google maps üzerinden aramalarım sonucunda açık olduğu yazan yerlerin hepsi kapalı. Büyük hüsran içerisindeyim. Herhalde sabahın 9’una kadar 9 bin adım atmışımdır. Allahtan diyorum iyi ki montum ve taytım kalın. Ayağımda spor ayakkabısı var, bileğim açıkta, ciddi üşüyor o ince ve zarif bileklerim. Komiklik yapıyorum gülünüz burada. Aklıma geliyor sırt çantamda yedek bir çorabım var ve daha uzun. Taytın üzerine geçiririm, başlarım Cenevre moda haftasına da. Kendi şıklığımı kendim yaratırım. Bu arada Starbucks bile kapalı! Neyse uzun yürüyüş sonrasında açık bir yer buluyorum. İçeride benim gibi birkaç avanak turist var. 1 kahve, 1 ıspanaklı kiş ve 1 portakal suyuna mücevher fiyatı ödedikten sonra masama geçiyorum. Self servis bir dükkan. Adını bile yazmamışım. Boşverin kayıp değil zaten.

Aklıma geliyor kızım burası İsviçre, Avrupa’nın en pahalı ülkelerinden biri belki de en pahalısı. En sevdiğim atasözü aklıma geliyor o an “battı balık yan gider” yapacak bir şey yok. Enjoy!

Kahvaltı sonrası biraz hava ısınıyor mu ne? Mağazalar da 10.00-11.00 sonrası keyifleri isterse yavaştan açılacaklar sanki. Öyle bir his var içimde. Açık olanlara ve ilgimi çekenlere birer birer girip çıkıyorum. Maksadım zaman geçirmek, sosyal analiz yapmak bıdı bıdı. İsviçrelilerin davranışlarını inceleyip peşin hükümle yargılamak hatta. Aşırı acımasızım.

Bu meşhur mağazaların olduğu İsviçre çarşısı beni açıkçası pek sarmıyor. Yine göl ile nehir kenarı arasında dolanıyorum. Açıkta bir yer varsa oturup bir prosecco bile içebilirim. Balık öldü nasıl olsa…

Yok annem, ilgimi çeken yer yok. Telefonumdaki haritada neler yapabilirime bakıyorum, pek bir şey yok. E bahar olsaydı gider bir parkta yatardım kesin çimlerin üzerinde. İrem’e İsviçre’yi beğendiremiyoruz. Hem hiç yakışıklı da görmedim. Fıskiye başlamış mesaiye, 140 metreye fırlatıyor saniyede 500 litre suyu. Gereksiz bir hareket ama neyse. Bu arada fışkiye yazmamak için de kendimi zor tutuyorum. Affola.

Ben kendime güzel bir kafe bulacağım, hedefimi seçtim. Fotoğrafları iyi duran yeni nesillerden, havalı kafeyi bulunca bir seviniyorum ki görmeye değer. İsmi Boréal Coffee.

Kahvemi alıp boş olan tek masaya yerleşiyorum. Apple’cılar açmışlar macbookları çalışıyorlar. Hemen davranıp çantamdan ben de bilgisayarımı çıkarıyorum. Ne yapacağım, tabi ki twıtır mivıtır. Goygoy. 9 saat dolacak ve ben evime kavuşacağım. O arada elbette boş durmayıp güzel bir öğle yemeği için kendime yer arıyorum. Şans işte! Popüler restoranlardan biri 200 metre uzaklıkta. Acıkana kadar burada oyalanırım, sonra orada yemeği yerim, sonra da yol üzerinde bir süpermarket görmüştüm oraya uğrayıp annemin çikolata siparişini alırım. Sonra da istasyona gidip geri dönerim havalanına. Plan bence mis gibi, uygulanabilir. Bu arada birkaç iş de yapıp zamanımı geçiriyorum. Aslında sabaha göre daha keyifliyim. Ruhumun bu yalnız ve başıboş hallerini çok seviyorum. Ayrıca hiç bilmediğim bir şehirde böyle kuyruksuz bir uçurtma misali dolanmayı da çok seviyorum. Hissettiğim sokağa girip çıkmayı. Soğuk olmadığı sürece. Soğuk benim düşmanım. Hiç anlaşamadım şu yaşıma kadar. Kışla ilgili tek sevdiğim şey güzel çoraplar giymek ve güzel bereler takmak. Gerisi gereksiz. Ben terlik, şort, tişört insanıyım. Güneş gözlüğümü silmekle geçsin ömrüm. Boréal Coffee’yi seviyorum, hatta şehirde başka bir şubesi daha varmış. Kahvesi de çok güzeldi. Öğle yemeğine geçelim mi?

Açık olanlardan, yanında $$$$ olmayanları seçip gidiyorum. Malum İsviçre burası. Adres Chez Ma Cousine. Gönül ister fondue yemek ama dükkanlar kapalı.

Tatlı bir restoran Chez ma Cousine. Menüsünde sadece tavuk var, evet İroş fondue hayal ederken tavuk pilava düştün. Cam önü bir masaya yerleşiyorum. Evet tek başımayım sevgili garson hanım. Gerçekten de tavuk, pilav, salata ve varsa yerel bira istiyorum. Buz gibi bir yerel bira geliyor, ay tam damak tadıma göre, keşke sabah bulup içseydim, Cenevre’yi övüp dururdum, şöyle güzel böyle güzel ay yaz sanki hava…

Biranın adı Calvinus. Ben beyaz, filtresiz olanı sipariş ediyorum. Hafif bir aroması var, sorduğumda içinde kişniş ve portakal kabuğu olduğu bilgisini alıyorum. Bayıldığım iki lezzet, buğday, arpa, şerbetçi otu ve doğal kaynak suyu ile birleşmiş. Etiketi, şişesi oldukça güzel. Seviyorum böyle karakteri olan biraları. Lezzeti de, tavuğun yanında misler gibi uyumlu.

Yediklerime 170 TL gibi bir rakam ödeyerek kalkıyorum masadan. Bira, tavuk, pilav salata ki tavuğun garnitürü diğer ikisi. Türkiye’de orta sınıf bir zincir restoranda herhalde 80 ederdi bu hesap? Bilemedim. Pahalı işte.

Sırada market alışverişi var. Çikolataların en ucuzlarından alıyorum. Yahu İsviçre Frangı bu. Kaç kişiye alacaksam ona göre hesabımı yapıp en ekonomik şekilde çıkıyorum dışarı. Bu arada günün ortasını geçtik, güneş yüzünü gösterdi, azıcık ısındı mı ne hava da? İsviçre bana böyle şeylerle gel, ben seni ah be bahar ya da yaz olsaydı diye hayal etmeyeyim. Biraz daha yürüdükten sonra 3 Franga aldığım geri dönüş biletim ile yine 7 dakikada havalanındayım. Çekçek bavulumu kilitli dolaba koymuştum, onu alıp, lounge’a gidip elimi yüzümü yıkamak ve dizi izlemek istiyorum bilgisayarımda, zira 9 saati dolduramadım.

Böyle işte benim sevgili dijital gezi günlüğüm, çentik attık atmasına ama çok verimli olduğu söylenemez. Ha bir de hiç Türkiye’de yokmuş gibi minicik bir fondötene de 200 TL verdiğimi kendime bir kez daha hatırlatayım da bir daha bu ve benzeri hataları yapmayayım.